Na een hele relaxte reis van Tenerife naar El Hierro stap ik in mijn huurauto om samen met onze lokale agent El Hierro te ontdekken. Inmiddels is hij gearriveerd en rij ik achter hem aan. De weg stijgt snel richting de “hoofdstad” Villa de Valverde. Hier maken we direct al een stop bij een lokale bar/restaurant. Onder het genot van een heerlijke kop koffie maak ik kennis met overheerlijke typische gerechten van El Hierro. De tafel staat al snel vol met koude en warme tapasgerechten. Van vlees tot visgerechten, alles smaakt overheerlijk. Onder het eten bespreken de plannen voor de komende dagen en vertelt hij mij veel over het prachtige eiland. Als afsluiting wordt de tafel nogmaals gevuld met heerlijke zoete nagerechten. De komende tijd hoef ik in ieder geval niet meer te eten. Maar mijn conclusie is snel getrokken, de gastronomie is fantastisch op El Hierro.
El Hierro is een van de kleinste en het meest westelijke eiland van de Canarische Eilanden. Het eiland is erg bergachtig en er zijn ook vele kliffen te vinden. Veel toeristen kent El Hierro niet. Dit heeft toch wel te maken met de bereikbaarheid ondanks dat de binnenlandse vlucht met Binter Canarias zeer comfortabel was.
Het eiland staat bol van de ongerepte natuur en er is geen enkel teken van industrie te vinden. Het eiland heeft een behoorlijk aantal verschillende landschappen. Zo is er een hoog binnenland en zijn er kliffen die meer dan 1000 meter uit de oceaan oprijzen. Door de grillige kust, rotspartijen en riffen zijn er praktisch geen zandstranden. Hierdoor zijn de zwembekken ontstaan. Deze natuurlijke zwembaden zijn stilstaande plassen die gevuld worden met zeewater zonder de tussenkomst van de mens. Enkel de trappen zijn door de mens aangebracht. In de zwembekken van Charco Azul, La Caleta en Pozo de las Calcosas is het heerlijk genieten in het water van de Atlantische Oceaan.
Ik vervolg mijn reis naar La Frontera, op naar mijn overnachtingsadres. Frontera ligt in het midden van het eiland. Door het rotsachtige landschap is Frontera alleen te bereiken via het noordoosten van het eiland. Aangekomen op mijn overnachtingsadres word ik beloond met een mooi appartement in de typische Canarische stijl van El Hierro gebouwd. Hier neem ik afscheid van onze lokale agent. Morgen ga ik alleen op pad. Maar eerst genieten van mijn uitzicht. Dit is ronduit fenomenaal. Op mijn terras geniet ik van de ondergaande zon in de Atlantische Oceaan. Al snel wordt het donker en muisstil. De enige geluiden die ik hoor zijn die van de zee en vanuit de natuur.
Na een heerlijke nacht weer vroeg op pad om de rest van dit prachtige eiland te verkennen. Het wegennet op El Hierro is heel goed. Overal lopen goede B-wegen naar de grotere plaatsen. Vooral de oost- en noordkant zijn heel goed toegankelijk. De zuidkant is moeilijker bereikbaar per auto.
Ik bezoek El Sabinar in het noordwesten van El Hierro. El Sabinar staat bekend om zijn jeneverbessen. De bomen en de takken waar de jeneverbessen aan zitten zijn door de wind krom zijn gegroeid. Deze oude bomen zijn zeer fraai en bijzonder. Deze jeneverbes is een van de symbolen van El Hierro.
Ik rij door naar het zuidwesten, naar het Parque Rural de Frontera. Dit is een beschermd natuurgebied in het zuidwesten van het eiland. Het bevat bossen, maar ook droge vlaktes en een ruig vulkaanlandschap. Hier zijn veel wandelroutes uitgezet.
Helaas is de tijd aangebroken om mijn vlucht terug naar Tenerife te nemen. Op de terugweg ga ik nog even langs het uitkijkpunt Mirador de La Peña op El Hierro. Dit ligt op 645 meter hoogte in het noorden van El Hierro. Je kijkt kilometers ver over het eiland en de zee. Deze wonderlijke vallei is door een immense aardverschuiving ontstaan. Dit uitzichtpunt is ontworpen door César Manrique, de wereldberoemde architect die leefde op de Canarische Eilanden.
